ถนนกับ การท่องเที่ยว เป็นอย่างไรหรือครับ จากประสบการณ์ส่วนตัว หลายครั้งผมรู้สึกว่าตั้งใจจะไปเที่ยวที่ใดสักที่หนึ่ง พอไปถึง กลับไม่ประทับใจเอาเสียเลย ด้วยเหตุต่างๆนาๆ

แต่หลายครั้งเราเองกลับรู้สึกประทับใจกับสถานที่บางที่ซึ่งเพียงแค่หยุดแวะระหว่างทางไม่กี่นาที ไม่ได้คาดหวังอะไรมาก กับรู้สึกพึงพอใจกับสิ่งนี้มากกว่าเสียอีก

ความสุขจากการท่องเที่ยวไม่ได้มีตรงที่จุดหมายปลายทางเพียงอย่างเดียว เราอาจลืมไปว่าสถานที่เรากำลังเดินทางผ่านไปนี้ก็น่าสนใจไม่น้อยไปกว่าจุดหมายปลายทาง เรียกได้ว่าเพลิดเพลินกับการเดินทางการจอดแวะระหว่างทางหยุดพักรถ เพื่อถ่ายรูป หรือเพื่อซื้อของริมทาง บางครั้งก็นอนพักใต้เงาต้นไม้ เปิดเพลงเบาๆฟัง หรือแม้กระทั่งเปลี่ยนจุดหมายปลายทางไปเลย ผมเองก็เป็นประจำเที่ยวระหว่างทางจน เปลี่ยนแผนเที่ยวไปเลย

ยังคงมีอีกหลายสถานที่ที่ผมชอบและพอใจมากแต่บริเวณนั้นกลับไม่เคยมีใครตั้งชื่อหรือเฉพาะคนท้องถิ่นเท่านั้นที่รู้จัก และอีกหลายที่คนท้องถิ่นก็ไม่รู้จักด้วยซ้ำ

การเที่ยวที่ถูกต้อง เราควรรู้ “จังหวะการท่องเที่ยว” ไว้ก็จะดีไม่น้อย รู้จังหวะการท่องเที่ยว คือ อะไรหรือครับ ฤดูกาลหรือสภาพอากาศ วัฒนธรรมท้องถิ่น สิ้นค้าประจำถิ่น สภาพภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ เช่น

• เที่ยวทะเลใต้ ฝั่งอันดามัน ต้องเที่ยว เดือน พ.ย. – เม.ย. ก่อนเข้าฤดูมรสุม
• เที่ยวทะเลอ่าวไทย (ตอนล่าง) ต้องเที่ยว เดือน ก.ค. – ส.ค.
• เที่ยวป่าเขาภาคเหนือ ต้องเที่ยว พ.ย. – ก.พ. อากาศดีสุด ดอกไม้หลายชนิดบานช่วงนี้
• เที่ยวล่องแก่ง ต้อง ฤดูฝน แต่ต้องสังเกตุสีน้ำ เช่นลำน้ำสีแดง หมายถึงอาจมีน้ำป่าไหลหลาก ควรระว้ง
• เที่ยวน้ำตกในป่าลึก หรือจุดชมวิวบนยอดเขา ก็ควรสังเกตุ พืชพันธุ์ สัตว์เล็กบางชนิด ระหว่างเดินป่าบ้าง ไม่ใช่สุ่มสี่สุ่มห้าเดินเข้าหาตัวน้ำตก หรือจุดชมวิวเพียงอย่างเดียว
• เที่ยวเชิงเกษตร ควรหาโอกาสได้คุยกับคนทำสวน หรือเจ้าของไร่ไว้บ้าง เราจะได้รู้ว่าพวกเขาเผชิญอะไรมาบ้างก่อน ที่จะได้ผลผลิตที่เราเห็น
• เที่ยววัด วัง โบราณสถาน จะไม่มีประโยชน์อะไรเลย หากเราไม่รู้ประวัติความเป็นมาของสิ่งที่เราเยี่ยมชม เราก็ไม่มี่ทางรู้ได้ว่าทำไม สถานที่นั้นจึงมีสภาพเป็นเช่นนั้น

เป็นต้น

เห็นได้ว่า การท่องเที่ยวที่ถูกต้อง ขึ้นอยู่กับ องค์ประกอบอื่นๆด้วย เช่น ฤดูกาลหรือสภาพอากาศ ประวัติศาสตร์ วิถีชีวิตของผู้คนและสัตว์ประจำถิ่น และสิ่งสุดท้ายก็คือการคาดหวังของเราเอง

บทความในบล็อคนี้ ผมคงจะบรรยายอะไรที่เป็นส่วนตัวซะหน่อย ตามที่ชอบน่ะ อย่าต่อว่ากันเน้อ....

ถนนไป เขาค้อ

เนินมหัศจรรย์ ระหว่างทางไปเขาค้อ

อยู่ตรงกลางกิโลเมตรที่ 17.5 ถนนสายนางั่ว-สะเดาะพง (หมายเลข 2258) เมื่อขับรถ มาถึงตรงนี้แล้ว และ ดับเครื่องรถจะถอยหลังขึ้นเนินได้ ปรากฏการณ์ดังกล่าวเกิดจากภาพลวงตา เนื่องจากวัดระดับความสูงของ เนิน ช่วงที่มองเห็นเป็นยอดเนินจะมีระดับต่ำกว่าช่วง ที่เป็นทางขึ้นเนิน

เป็นอันต้องจอดรถพิสูจน์ จอดรถปลดเกียร์ว่าง ระหว่างพิสูจน์โปรดระวังรถอื่นที่กำลังตามมาด้วย...

ยังไม่ถึงอำเภอเลย ก็มีคนออกมาต้อนรับแล้ว

อ.ปางมะผ้า หากดูในข้อมูลท่องเที่ยว แล้ว

http://www.thai-tour.com/thai-tour/North/maehongson/main.htm

จะรู้เลยว่า มีสถานที่ท่องเที่ยวเพียงแค่ 1 ที่เท่านั้น แต่จริงๆ ยังมี โครงการในพระราชดำริ ปางอุ๋ง อีกที ซี่งเมื่อก่อนแทบจะไม่มีใครรู้จักหรือสนใจมาก่อน เส้นทางสุดโหด แต่บรรยากาศ และวิวทิวทัศน์ ผมต้องยกให้เป็น 1 ใน 10 ถนนที่สวยที่สุดในประเทศไทยเลย

แวะชมทะเลหมอก แต่ผมมาถึงสายไป เลย อดดู

ถนน สู่ ตัวเมือง แม่ฮ่องสอน พันกว่าโค้ง ครับ

ภาพนี้ผมโฟกัสตรงถนนซึ่งอยูด้านล่างน่ะครับ รูปดอกไม้เลยไม่ชัด

ลงเขาแล้ว จาก ปาย สู่ อ.ปางมะผ้า

สิ่งแรกที่เห็นคือ ทุ่งนาสีทองอร่าม เป็นอันต้องจอดรถ แวะถ่ายภาพ

ถนนสายเดียวกัน พาผมมาถึงยอด ดอยกองมู แล้วก็ชมเมือง แม่ฮ่องสอนได้อย่างชัดเจน

แม่ฮ่องสอน เมืองเล็กๆ มีถนนหลักสายเดียวขับรถผ่านเมืองในเวลาไม่ถึง 5 นาที

จอดรถริมทาง ชมวิว เขื่อนผาบ่อง อยู่ตรงหุบเขาข้างล่าง...

ระหว่างทางจาก อ.เมือง แม่ฮ่องสอน ไป อ.ขุนยวม

ทุ่งดอกบัวตอง กำลังบานเต็มเขา ในเดือน พ.ย. ทุกปี ถนนที่มาก็แทบจะเรียกได้ว่า ไต่ตามไหล่เขา ที่นี่เป็นถนนที่สวยที่สุดอีกเส้น ที่ผมต้องบันทึกไว้

จากทุ่งดอกบัวตอง สู่ อช.น้ำตกแม่สุรินทร์ ผ่านถนนลอยฟ้าเส้นนี้

จากขุนยวม ผมวิ่งเส้นทางหลวง 108 เข้า จ.เชียงใหม่ ผ่าน อช.ออบหลวง แต่ก่อนเข้า ออบหลวงเจอป่าสนบนลานสนามหญ้ากว้าง แปลกใจทำไมดูเหมือนมีคนมาปิ๊คนิคกันเต็มไปหมด เป็นอันต้องจอดรถแวะถ่ายรูป + พักรถไปในตัวด้วย

เพิ่งมารู้ทีหลัง หลังจากกลับแล้ว ว่าที่นี่เรียกว่า สวนสนบ่อแก้ว

อยู่บนเส้นทางสายฮอด - แม่สะเรียง กิโลเมตรที่ 36 หากมาทางขุนยวมจะถึงก่อน ออบหลวง

สวนสนเป็นส่วนหนึ่งของโครงการสำรวจวัตถุดิบเพื่อทำเยื่อกระดาษและเป็นแปลงทดลองปลูกพืชจำพวกสนสามใบ และยูคาลิบตัส ในเนื้อที่ทั้งหมด 2,072 ไร่ อากาศของที่นี่ชื้นและเย็นตลอดป
 

เลยต้องแวะ อช.ออบหลวงไปด้วย

อีกเส้นทาง ที่ผมชอบสุดๆ คือ ถนนบนดอยภูคา

เรียกได้ว่าเป็น ถนนลอยฟ้าก็ว่าได้ ไต่ไปตามสันเขาตลอดเส้นทาง ขับไปจอดถ่ายรูปไปเรื่อยๆ ผมเดินทางไปช่วงต้นเดือน ต.ค. ยังคงมีฝนตกอยู่ ซึ่งไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวเลย

แต่บรรยากาศเมฆลอยต่ำผ่านหุบเขาที่เขียวขจี อย่างนี่ซิ สุดยอด

ขับไปเรื่อยๆ ผมคิดอยู่ในใจ ยังไม่อยากให้ถึงยอดดอยภูคาเลย ยังอยากอยู่แถวๆ นี้ซักพักใหญ่ๆ

เนื่องจากไม่ใช่ทางผ่านไปหมู่บ้าน เลยไม่ค่อยมีรถสวน

ถึงทางเข้า อุทยานแห่งชาติดอยภูคาแล้ว

ผมเคยมา 2 ครั้งแล้ว ครั้งแรกเคยฝากสติกเกอร์โปรโมทเว็บไว้ ได้ติด ณ ทีทำการที่นี่ ฝากขอบคุณเจ้าหน้าที่ที่ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี แถมยังส่งรูปชมพูภูคาให้ด้วย หลังจากที่ผมกลับมา กทม แล้ว

เวลาผ่านไปเกือบสิบปีแล้ว...ผมจะกลับไปเยี่ยมใหม่เมื่อมีโอกาส แล้วจะไปดูด้วยว่าสติ๊กเกอร์ยังอยู่ดีหรือเปล่า (ล้อเล่น)

บรรยากาศยอดดอย ไม่ต้องเดินไกล จอดรถแล้วถ่ายรูปได้เลย

ก่อนจากลาภูคา....ขอถ่ายภาพนี้ไว้เป็นที่ระลึกอีกภาพ

ระหว่างทางกลับจากดอยภูคา พบกับทุ่งนาสีทองหลังในบรรยากาศหลังฝนตก มีลำน้ำไหลเชี่ยวจนได้ยินเสียงแต่ไกล จากหุบเขาไหลผ่านทุ่ง...ดูแล้วสดชื่น ประทับใจได้ดีทีเดียว...

เนื่องจากเวลาใกล้เย็นเต็มที่ สี่โมงเกือบครึ่งแล้ว แต่ผมยังอยู่บนดอยภูคาอยู่เลย วางแผนว่าจะไปเชียงรายต่อ เลย จาก อช.ภูคาในเวลานี้.....

ช่างเป็นการขับรถที่ทรหดที่สุดของผมในชีวิตเลย.... ดูจากแผนที่แล้วไม่น่าจะนานนัก กะว่าใช้เวลาวิ่งเต็มที่ก็ 5 ชม ไม่น่าเกิน...แต่ความจริง

ถึงเชียงรายเกือบ ตีสองเชียว... คาดผิดไปหน่อย เพราะทางจาก อ.ปัว เข้า อ.เชียงกลาง อ.สองแคว แล้วเข้าเขต จ.พะเยา ทางขึ้นเขาทั้งนั้นเลย ยิ่งดึก รถยิ่งน้อย ซึ่งไม่ดีสำหรับผม เพราะไม่มีแสงรถนำทางข้างหน้า อันตรายมักม๊าก แต่ชอบบรรยากาศยามเย็นที่นี่มาก แถวภูลังกา ภูเขาสูง มีน้ำตกไหล มีถ้ำเล็ก ถ้ำน้อย ตลอดทางราบที่โอบด้วยภูเขาสูง ไม่เหมือนที่อื่นๆ ที่ผมเคยเที่ยวมา ยังคิดในใจเลยว่า หากมีโอกาสอยากจะมาอีกสักครั้ง แต่ครั้งนี้คงต้องรีบเหยียบก่อน ที่จะแวะถ่ายรูป....

ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว แวะซะหน่อย ก่อนฟ้ามืด ผมก็เลยได้รูปนี้มาฝาก ก่อนเข้าเขต ภูลังกา จ.พะเยา ผมขับไปถึงจุดที่บอกว่าสวยนั้น แสงไม่พอ ถึงจะจอดรถถ่ายรูปมาได้ก็คงไม่เห็นความสวย ก็เลยเลือกที่จะไม่จอด

วันนี้ขอพักไว้เท่านี่ก่อน... แล้วจะมาบรรยาต่อให้ฟัง บนเส้นทางสายอื่นอีก

เส้นนี้ ทริปล่าสุดของผม เมื่อ ปลาย ต.ค. 53

จาก อ.แม่สะเรียง จ.แม่ฮ่องสอน ตอน 11 โมงเช้า  - อ.แม่สอด จ.ตาก ประมาณ 2 ทุ่ม

ชอบตรง ศูนย์อพยบ ชาวกระเหรี่ยง (พม่า) อ.ท่าสองยาง  เห็นแล้วต้องตกใจ ผู้คนและบ้านเรือน เยอะมากๆ

นี่ไง ศูนย์ผู้ลี้ภัย(อพยพ) ที่ผมว่า...

ไม่มีระบุในแผนที่ประเทศไทย หรือ แหล่งท่องเที่ยวใดๆ แน่นอน

เดาว่าบ้านนับเป็นพันหลังได้เต็มเนินเขาไปหมด ยิ่งช่วงใกล้วันเลือกตั้ง พม่าด้วย ด่านแม่สอดก็ปิด มียิงกันตามแนวชายแดนของพม่ากับชนกลุ่มน้อยด้วยแล้ว

ผู้ลี้ภัยเหล่านี้คงต้องอยู่ในประเทศไทยสักพักใหญ่ๆ

แต่ยังคงรอยยิ้มจากเด็กๆผู้ลี้ภัย ในแดนสยามประเทศ

วัดพระธาตุจุฬามณีศรีสยาม อ.ท่าสองยาง จ.ตาก

ริมชายแดนไทย-พม่า อันมีลำน้ำเมยกั้น ตรงสุดเทือกเขาหลังวัดแห่งนี้

ถนน ณ บ้านกระเหรี่ยงแม่จวาง รอยต่อ อ.แม่สบเมย จ.แม่ฮ่องสอน และ อ.ท่าสองยาง จ.ตาก

ริมชายแดนไทย-พม่า

กระเหรี่ยงแม่จวาง และหมู่บ้านของเธอ

เส้นทางที่ไม่มีใครวิ่ง(ขับรถ) ผมชอบนักแล โดยเฉพาะเส้นลัดเลาะตะเข็บชายแดน

ภาพถนน นี้ถ่ายจากที่เลย อุทยานแห่งชาติแม่เงา มาได้สัก 40 กม.

กำลังทำถนนที่คดเคี้ยว หลังสิ้นสุด ฤดูฝนพอดี หากมาก่อนหน้านี้ก็คงไม่ได้ เพราะทางบางช่วงขาด

ไต่อยู่บนไหล่เขา ภาพนี้เป็นภาพต่อเนื้่องจากภาพข้างบน

เมฆน้อยคล้อยต่ำบนสันเขาอันเป็นป่าอุดมสมบูรณ์เขียวขจี หาดูยาก ป่าชายแดนแบบนี้ไร่ซึ่งบ้านเรือน ไม่ต้องปรุงแต่ง

ทุ่งนาริมถนน ขณะที่ผมกำลังเดินทาง จากตัวอำเภอแม่สะเรียง ไป อช.สาละวิน

แม่น้ำยวม ไหลมาจากเทือกเขาขุนยวม อ.ขุนยวม (แถว ทุ่งดอกบัวตอง) ผ่าน อ.แม่สะเรียงไหลลงสู่ แม่น้ำสาละวิน

ถ่ายไว้ริมทาง 29 ต.ค. 53