เมืองโบราณ 800 ปี มรดกโลก UNESCO ในปี 2540
ลี่เจียง หรือ Lijiang อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของมณฑลยูนนาน ประเทศจีน มีจำนวนประชากรราว 1,100,000 คน มีย่านเมืองเก่าลี่เจียงที่มีชื่อเสียงมาก ซึ่งมีชื่ออย่างเป็นทางการว่า เมืองเก่าต้าเหยียน (Dayan old town) เหมือนเป็นเมืองคู่แฝดกับต้าลี่ Dali
ย่านเมืองเก่าลี่เจียงมีประวัติศาสตร์ย้อนหลังไปได้มากกว่า 800 ปี และเคยเป็นจุดแลกเปลี่ยนค้าขายสินค้าตามเส้นทางสาย Tea Horse สายเก่า ย่านเมืองเก่านี้มีชื่อเสียงจากคูคลองและสะพานที่มีอยู่มากมาย จนได้รับการขนานนามว่า "เวนิสแห่งตะวันออก"
เมืองเก่าลี่เจียงมีสถาปัตยกรรม ประวัติศาสตร์ และวัฒนธรรมแตกต่างไปจากเมืองโบราณอื่นๆของจีน เนื่องจากเป็นเมืองที่เป็นที่ตั้งรกรากของชาวน่าซี หรือนาสี มาตั้งแต่สมัยโบราณ
เมืองเก่าลี่เจียง (ต้าเหยียน ไป๋ซา และซูเหอ) ได้รับการขึ้นทะเบียนจากองค์การยูเนสโกให้เป็นมรดกโลก ในวันที่ 4 ธ.ค. 2540 ตั้งแต่นั้นมา ฝ่ายปกครองส่วนท้องถิ่นต้องรับภาระหน้าที่ในการพัฒนาและอนุรักษ์ย่านเมืองเก่ามากขึ้น และยังทำให้เมืองนี้เป็นที่รู้จักมากขึ้น จนมีนักท่องเที่ยวจากทั่วโลกเดินทางมาเยี่ยมชมเมืองเป็นจำนวนมาก
ขณะเดียวกันก็ทำให้ชาวเมืองเกรงว่ากระแสการท่องเที่ยวและการพัฒนาที่หลั่งไหลเข้ามาอย่างรวดเร็ว จะทำให้เมืองนี้สูญเสียเอกลักษณ์และมนต์เสน่ห์ที่น่าประทับใจไป
ฤดูที่เหมาะสมแก่การท่องเที่ยว คือ ม๊.ค. - พ.ค.
แสดงความเป็นเจ้าของบทความ
เมืองเก่าลี่เจียง ผมขอเรียกย่อๆ ว่าเมืองโบราณลี่เจียงแล้วกันครับ
อันที่จริงเที่ยวได้ทั้งกลางวันและกลางคืน มีนักท่องเที่ยวเยอะทั้งวัน แต่คนละฟิลลี่งเลย
สำหรับผม ได้ฟิลแบบกลางคืนเต็มๆ เริ่มต้นด้วยภาพนี่ก่อน ซี่งเป็นสัญลักษณ์ของสถานที่แห่งนี้ คือ กังหันน้ำและป้ายหิน UNESCO เดี๋ยวจะไม่รู้ว่าเป็นเมืองมรดกโลก
ไม่รู้ว่าคนเยอะแบบนี้ทุกวันไหม...
ที่นี่ (ตลาด) จะวายประมาน 4 ทุ่มครับ และพวกบาร์ยังคงเปิดกันถึงดึก...ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปมีบาร์ในเมืองมรดกโลก (อนุรักษ์วัฒนธรรม) แบบนี้ด้วย... เดี๋ยวมีภาพบาร์ให้ดู
ผมชอบตรงระบบผังเมืองของเค้าดี...มีน้ำประปาให้ใช้ตลอดทั้งเมือง น้ำดูใสดีมีปลาอยู่ด้วย ท่อน้ำทิ้งแยกต่างหาก
ป้าย UNESCO ก่อนเข้าตัวเมืองโบราณ...
เรี่มเข้าสู่บรรยากาศ แสง สี และเสียง...
เสียงมันมาไป.... ทำให้ต้องมาแถวนี้ก่อน
ร้านขายเหล้า เบียร์ (ผับ บาร์) มีโคมแดงห้อยหน้าร้าน เพื่อดึงดูนักท่องเที่ยว พร้อมกับเสียงเพลง
ประมาณแบบนี้ตลอดทั้งสาย (อยู่หลังตลาด) ในเขตเมืองมรดกโลก...ไม่รู้ว่าจะขัดกับการอนุรักษ์วัฒนธรรมของ UNESCO ไหมน้อ...
มาดูมุมเชิงอนุรักษ์บ้านดีกว่า...
เมืองโบราณแห่งนี้พื้น ต่ำสูง ไม่เท่ากัน บ้านเรือนจะเรียงรายตามพื้นที่ จากภาพที่เราเห็นหลังไกล ส่วนใหญ่เป็นโรงเตี้ยม และบ้านเรือน ตามซอกซอยเล็ก ซึ่งเป็นแบบนี้แต่โบราณแล้ว
ที่นี่มีประเพณีลอยกระทงเหมือนบ้านเราด้วย แต่คงไม่ใช่ในคืนวันเพ็ญเดือน 12 หรอก
พื้นถนนคนเดิน บ้านเรือน ล้วนได้รับการอนุรักษ์ไว้
จตุรัสย่านการค้า...มีร้านค้าขายของมากมาย
ตัวอย่างโรงเตี้ยม มีห้องพักไม่กี่ห้อง ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นนักท่องเที่ยวต่างเมือง และต่างชาติ บ้างก็พักทีละหลายๆ วัน พวกฝรั่งก็ไม่น้อย
คูน้ำรอบตัวเมือง (การชลประทานที่ดีแต่โบราณ)
ร้านขายขนม
ขนมแบบนี้มีเห็นขายกันเยอะ... แต่ไม่รู้เรียกว่าอะไร
ร้านขายกระเป๋า
ภัตตาคาร
ร้านอาหาร และร้านขายของฝาก ตลอดสองฝั่งถนนคนเดินสายนี้
ตรอก-ซอก-ซอยเล็ก ก็ยังมีโรงเตี้ยม
ผมเดินเข้ามาลึกมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังมีร้านค้า และโรงเตี้ยม
และดิสโก้ กำลังเต้นกันเพลินเลย
ยิ่งเข้าไปลึก ยิ่งเงียบและแสงสีลดลงเรื่อยๆ ร้านค้ามีแบบบางตา
แต่จากจุดนี้ซึ่งอยู่บนที่สูง ผมสามารถมองเห็นเมืองโบราณลี่เจียงแห่งนี้ ได้ชัดเจน แต่เสียดายที่ต้องมองจากร้านอาหารที่อยู่แถวนี้ ซึ้งขอมา 3 ร้าน พวกเขาไม่อนุญาติให้เข้าไปถ่ายรูปได้ (อดนำรูปมาฝากเลย)
กลับมาปักหลัก อยู่ตรงจตุรัสกลาง(ด้านใน) นี้ดีกว่า
คูน้ำ แถวๆ จตุรัสกลาง(ใน)
ป้ายแขวน น่าจะแก้เคล็ดหรือโชคลาภอะไรบางอย่าง
หากอาหารจีน ไม่ถูกปาก ที่นี่มี KFC และ Pizza Hut ด้วย
ร้านอาหาร ดูสวยดีทางด้านหน้าเมืองโบราณ
ด้านนอกเขตเมืองโบราณ เพียง 20 เมตร
มีไว้ซ็อป...
ปากทางเข้า...อีกสักครั้ง นักท่องเที่ยวเริ่มบางตา ตอนนี้ก็สัก 4 ทุ่ม แล้ว
ผมถ่ายได้มุมกว้าขึ้นหน่อย ไม่ติดค่อยติดคนด้วย...
ผมขอจากลา เมืองโบราณลี่เจียงด้วยภาพนี้
วางที่นี่
